Wszyscy wiemy, że materiały opakowaniowe po zadrukowaniu mają różny stopień zapachu, w zależności od składu farby i metody drukowania.
Przede wszystkim należy zaznaczyć, że nie chodzi o zapach, ale o to, w jaki sposób opakowanie, które powstaje po zadrukowaniu, wpływa na substancję jego zawartości.
Zawartość resztkowych rozpuszczalników i innych zapachów na zadrukowanych opakowaniach można obiektywnie określić za pomocą analizy chromatograficznej (GC).
W chromatografii gazowej nawet niewielkie ilości gazu można wykryć, przepuszczając je przez kolumnę separacyjną i mierząc za pomocą detektora.
Detektor płomieniowo-jonizacyjny (FID) jest głównym narzędziem detekcji. Detektor jest podłączony do komputera PC w celu rejestrowania czasu i ilości gazu opuszczającego kolumnę separacyjną.
Wolne monomery można zidentyfikować poprzez porównanie ich ze znaną metodą chromatografii cieczowej.
Tymczasem zawartość każdego wolnego monomeru można uzyskać poprzez pomiar zarejestrowanej powierzchni piku i porównanie jej ze znaną objętością.
W przypadku badania nieznanych monomerów w składanych kartonach, chromatografia gazowa jest zazwyczaj stosowana w połączeniu z metodą masową (MS) w celu identyfikacji nieznanych monomerów za pomocą spektrometrii masowej.
W chromatografii gazowej metoda analizy przestrzeni nad roztworem jest zwykle stosowana do analizy złożonego kartonu. Mierzoną próbkę umieszcza się w fiolce i podgrzewa w celu odparowania analizowanego monomeru i przedostania się go do przestrzeni nad roztworem, a następnie przeprowadza się taki sam proces testowy, jaki opisano wcześniej.
Czas publikacji: 12-kwi-2023